به گزارش سنترسینماپرس به نقل از روابط عمومی موزه سینما، سارا نعلبندیان فیلمنامه‌نویس از کشور ارمنستان گفت: از نظر من فیلمنامه نویسی و فرآیند آن مسیری به سوی جهانی شدن دارد و دائم درحال تکمیل است و به واسطه جهانی بودن فرآیند نوشتن فیلمنامه‌ها باهم فرق دارد.

وی با بیان اینکه صحبت کردن درمقابل مخاطب ایرانی برایش بسیار لذت بخش است، افزود: سینمای ایران و روش‌های فیلمسازی‌شان را بسیار دوست دارم، زیرا فیلمسازانی دارد که در جهان به خوبی درخشیدند.

نعلبندیان ادامه داد: درحال حاضر با یک فیلمساز از کشور ازبکستان برای ساخت فیلمی درباره تامارا پطروسیان درحال همکاری مشترک هستم.

وی با بیان اینکه دو مدل اصلی برای تولید مشترک وجود دارد، بیان داشت: مدل خارجی که در آن با یک کشور دیگر همکاری می‌کنیم و اگر با یک کمپانی در کشور خودمان همکاری داشته باشیم درواقع تولید مشترک داخلی محسوب می‌شود. زمانیکه به عنوان فیلمنامه نویس با یک کمپانی کار می‌کنیم ممکن است کارگردان یا تهیه کننده آن کمپانی اهدافی خارج از اهداف شما داشته باشند و به عنوان فیلمنامه‌نویس باید به آن اهدف احترام بگذارید و درمقابل تغییرات از خود نرمش نشان دهید.

این فیلمنامه نویس ارمنی گفت: اولین مرحله در تولید مشترک تحقیق و پژوهش است که به واسطه آن فیلمنامه نویس با نقطه نظر‌های کشوری که قرار است با آن‌ها تولید مشترک داشته باشد آشنا می‌شود. در مرحله بعدی محل و منطقه‌ای است که قرار است درباره آن فیلم ساخته شود که باید یک مفهوم و دستمایه جهانی داشته باشد.

وی ادامه داد: موضوع دیگری که در تولیدات مشترک باید به آن توجه داشته باشیم پیدا کردن مختصص‌های محلی است؛ یعنی کسانی که رمز‌های فرهنگی را برای شما قابل خوانش می‌کنند و آن‌ها را تبدیل به یک داستان روایی می‌کنند.

نعلبندیان با بیان اینکه در میان انبوه نقطه نظر‌ها باید بتوانید درست‌ترین را انتخاب کنید، گفت: شاید ایده‌ها و نظر‌های زیادی در ذهن شما باشد، باید بتواند به صحیح‌ترین شکل آن را سر و سامان بدهید تا بتوانید از آن‌ها استفاده کنید و به واسطه آن بتوانید به فرهنگ کشور مقابل احترام بگذارید.

وی ادامه داد: نکته مهم دیگری که یک فیلمنامه نویس باید به آن توجه داشته باشد مصاحبه و گفتگو است. مصاحبه با افرادی که اطلاعات آن‌ها می‌تواند کمک موثر و خوبی برای شما باشد. یک هنرمند در این نوع مصاحبه‌ها درواقع به دنبال جمع کردن اطلاعات نیستند بلکه به دنبال عواطف و احساسات هستند. آنچه که یک فیلمنامه نویس باید به دنبال آن باشد، ناخودآگاه انسان‌ها است.

نعبلندیان با اشاره به اینکه فیلمسازان و هنرمندان باید زبان مشترکی داشته باشند، افزود: به عنوان فیلمنامه نویس باید با زبان مشترک بتوانیم معنا و مفهوم واقعی هدف مورد نظرمان را به دیگران منتقل کنیم و در نظر داشته باشید زمانیکه یک تهیه کننده می‌خواهد از یک نویسنده خارجی استفاده کند درواقع می‌خواهد به یک نقطه نظر مشترک برسد.

وی با بیان اینکه سینمای ایران در بهترین قله جهان قرار گرفته است، بیان داشت: بسیارعلاقه‌مند هستم با سینمای ایران همکاری داشته باشم و با هنرمندان و فیلمسازان ایرانی آشنا شوم و مخصوصا اینکه با اساتید دانشگاه هنر و سینما تعامل داشته باشم.

نعلبندیان با بیان اینکه ۱۰ سال پیش با سینمای ایران آشنا شده است، افزود: آشنایی من با سینمای ایران از طریق جشنواره زردآلوی طلایی بود که فیلم‌های ایرانی در آن نمایش داده شد. به نظرم یکی از بهترین فیلم‌های ایرانی فیلم سینمایی «گاو» ساخته داریوش مهرجویی است که فیلمنامه‌ای بسیار قوی دارد.

وی ادامه داد: دلیل علاقه بسیار من به فیلم «گاو» ساختار بسیار قوی آن است که من را یاد ساختار کلاسیک ادبیات روسی می‌اندازد؛ که هسته مرکزی این نوع فیلم‌ها شاید خیلی زیاد مهم نباشد، اما فیلمسازان می‌توانند به خوبی به آن شکل دهند تا حتی در جهان دیده شود و در مورد فیل مداریوش مهرجویی هم به همین شکل است. این فیلم درواقع قرائتی نزدیک به فلسفه اخلاق دارد.

نعلبندیان با بیان اینکه در سینمای مدرن امروز، داستان اهمیت دارد، گفت: از نظر من ساختار در یک فیلم بسیار مهم است، زیرا ساختار تفاوت سینمای گیشه و هنری را نشان می‌دهد.

وی با بیان اینکه شروع به کارش با ساخت فیلم مستند بوده است، افزود: همانطور که می‌دانید در فیلم‌های مستند پژوهش بسیار سخت‌تر از فیلم‌های داستانی است. در مستند باید تلاش کنیم تا حقیقت را بر روی پرده طلایی به تصویر بکشیم درحالیکه در فیلم‌های داستانی می‌توانیم چیزی به آن اضافه کنیم.